دعا نکردم. نه پای پنجره فولاد ، نه در روضه های اول محرم تا آخر صفر، نه پای ضریح ارباب؛ دیگر برای شفا گرفتنت دعا نکردم. دعا نکردم خوب بشوی. دیگر صبح های روز تعطیل را با صدای بهانه گیری هایت بلند نشویم. دعا نکردم مثل بچه های عادی باشی. بروی بنشینی سر کلاس های معمولی. دعا نکردم مثل بلبل صحبت کنی.
به جایش دعا کردم همینطور که هستی توانمد شوی. دعا کردم خدا کمک کند استعدادت را کشف کنیم و بفرستیمت همانجایی که باید شکوفایش کنی. دعا کردم تو هم هر چه زودتر به هدف خلقتت برسی. چون فکر میکنم تو هم درست مثل ما پی کاری به تماشای جهان آمده ای.
دعا کردم خدا به ما صبر و انگیزه بیشتری برای زندگی کردن با تو را بدهد و نگذارد خسته شویم.
دیگر برای مثل ما شدنت دعا نکردم. همینطور که هستی بهترین باش داداش. چه سود از این شبیه هم بودن ها؟
من کسی هستم که شب های زیادی را با صدای اشک و ناله به خواب رفته و صبح های زیادی را با همین صدا از خواب برخاسته است، نصف شب های زیادی با صدای گریه های عجیب و بهانه های نامعلوم از خواب پریده، وسط مهمانی ها مجبور شده زودتر برود یا اصلا نتوانسته وارد مهمانی شود.
من کسی هستم که وسط پارک و کوچه و فروشگاه و مغازه سنگینی نگاه جمعیتی را روی خودشان احساس کرده، کسی که شکسته شدن و فرو ریختن مادر و پدرش را لحظه لحظه با چشم های خودش دیده ، کسی که سنگینیِ پرخاشگر شدن و افسرده شدن برادر نوجوانش را بر دوش کشیده است.
من کسی هستم که هزار بار قبل از ازدواج کردن از خودش پرسیده اگر ازدواج کنم تکلیف خانواده ام چه میشود؟ کسی که دو هزار بار بعد از ازدواج با اشک برای خانواده ش ناراحت شده و فکر کرده چقدر نامرد است که دارد تنهایشان می‌گذارد.
من کسی هستم که با دیدن بچه های هفت ساله که راحت حرف می‌زنند و کوله بار کوچکشان را بر میدارند و به مدرسه می‌روند بغض کرده، کسی که همیشه باید به خاطر رفتارهای عجیب و غریب یک نفر توضیح بدهد یا عذرخواهی کند.
من کسی هستم که لشگر صداهای ناخوشایند روی سرش ویراژ ها می‌دهند و باید نگذارد روی روحش خط بیندازند، کسی که خیلی از غذاهایش را با استرس و حالِ ناخوش و با بغض قورت داده، کسی که سعی کرده محکم بماند و دندان هایش را محکم روی هم فشار داده که خشم و غم ش به بیرون سرازیر نشود، کسی که پلک هایش را طوری تنظیم کرده که قطره های اشک از آن سرریز نشود.
من کسی هستم که فکر میکند تا آخر عمر روی آرامش نخواهد دید، کسی که با یک آدم فضایی نازنین خیلی عجیب زندگی میکند و سختی های عجیب و غریب می‌کشد.
من خواهرِ اتیسم هستم، پر از غم و پر از حرف.
دیدم که جای یک نفر که از چالش های زندگی با اتیسم بگوید در بلاگستان خالی است یا اگر هست من ندیده ام. گفتم بنویسم. شاید یک نفر همدلی اش نسبت به خانواده کودکی که دارد توی اتوبوس سر و صدا میکند یا در صف شهربازی پارک غر میرند یا وسط فروشگاه گوش هایش را گرفته و فریاد میزند بیشتر شود و دیگر توی دلش نگوید : چه خانواده ای! چه بچه ای بار آورده اند.
پ.ن: برایمان زیاد دعا کنید که سخت محتاجیم.
آن روزهای قبل از رسیدن به شما از چند نفر شنیده بودم بهتر است یک چیزی جا بگذارم پیش‌‌تان که اگر یک چیزی جا بگذارم برمی‌گردم. بنظرم تقلب بود که از قصد یک چیزی را بگذارم، جاگذاشتن باید خودش اتفاق می‌افتاد، بدونِ قصد. پیشِ خودم می‌گفتم اگر دوست داشته باشید بیایم خودتان یک چیزی را نگه می‌داشتید. چند نفر هم سفارش کرده بودند اگر درِ حرم را چند بار بکوبم هر سال روزی ام میشود بیایم ببینمتان. یادم می آید که یک گردنبد پر از سنگ های عقیق ریز و درشت داشتم که آنجا جا ماند، یعنی خودش جا ماند. یک روز که از حرم برگشتم دیگر نبود. ذوق کرده بودم که خواسته اید باز هم ببینیدم. درِ حرم را هم هر وقت آمدم زدم، کارِ نمادینِ دلنشینی بود. برگشتم و منتظر بودم تا سالگردِ این دیدار نشده به شما برگردم و سال هاست که ندیمتان سال هاست! نمیدانم شاید گردنبندم افتاده بود در کوچه خیابان ها نه حرم، شاید هم باید یک چیزِ بهتر جا می‌گذاشتم، آن هم از قصد. شاید آن ها که از قصد وسایلشان را جا می‌گذاشتند اعتقادشان راسخ تر بود و شوقشان برایِ دیدار بیشتر! شاید هم باید در را محکم تر می کوبیدم یا شاید از بس وقت و بی وقت در را کوبیده بودم اثرش خنثی شده بود؟ کلاس پنجمی بودم. الان که کلاس پنجمی هایمان را می‌بینم میفهمم چقدر کوچک بودم و بنظرم جا داشت بی موقع مزاحم شدن هایم را به کوچکی ام ببخشید. نزدیک غروب است. نمیدانم چه حکمتی ست که نزدیکی های افطار بیشتر از همیشه یادِ شما می افتم. انصاف نیست اگر بگوییم تمامش به خاطر تشنگی است و یادِ تشنگیِ شما. شاید رازش این باشد که آن لحظه ها بیشتر از همیشه دلمان پاک میشود و روح مان منقطع از خیلی چیزها. شاید دلیلش این باشد که آن لحظات از هر نظر به شما شبیه تریم. دلم برایِ یادتان افتادن تنگ شده بود. یادتان می افتادم اما جنسش فرق می‌کرد با دل‌تنگی های غروب های ماه مبارک. قربانتان بروم. آخرِ روزِ اول شد. چشم بر هم بزنیم می شود آخرِ روزِ آخر. دلم می‌خواهد خوب مهمانی باشم که صاحبخانه دوباره دعوتم کند.نمیدانم باید چکار کنم؟ چه چیزی را جا بگذارم؟ از قصد جا بگذارم یا فقط آرزو کنم جا بماند؟ در را چطور بکوبم و چند بار؟ چه بخوانم؟ چقدر سکوت کنم؟ تجربه نشان داده که بلد نیستم. این بار شما یادم بدهید.
+ به لب هایِ تشنه ات سلام الله !
اولین سحرِ بعد از تدفین خیلی سخت است آن هایی که چشیده اند بهتر می‌دانند.
فکر کن عزیزت را به خاک سپرده باشی، بعد از یک روزِ دردناک و طولانی با چشم های محزون و بر خون نشسته ، در حالی که دیگر رمقی برایت باقی نمانده است خواب چشم هایت را برباید
یک دفعه چشم باز میکنی می‌بینی صبح شده، نگاهت می‌افتد به پارچه های مشکی، به ظرف های خرما و حلوا، به ربان کنار عکس عزیزت، به لباس مشکی بر تن خانواده ات شاید هم از صدای گریه های یک نفر بیدار شوی چند نفر از اعضای فامیل و دوست و آشنا را می‌بینی که کنارتان مانده اند تا کمک‌حال و مونس‌تان باشند؛
ناگهان تمامی لحظات روز قبل در برابر چشمانت جان می‌گیرد
این صبح ها خیلی سخت است، اگر کسی که رفته "مادرِ خانه" باشد هزاران بار سخت تر
ساعات عجیبی دارد این سحرگاه امیرالمومنین (علیه السلام) و فرزندان از تشییع بی صدای شبانه بازگشته اند، هر کدام از بچه ها یک گوشه از خانه غریبانه و بی رمق اشک می‌ریزد، باید اولین نماز صبح بدون مادر را خواند یعنی کسی کنارشان مانده است تا این روزها کمک حال و تسلّی بخششان باشد؟
چقدر این سحر برای آل الله سخت خواهد گذشت چقدر
پ.ن: خدایا! به حق این مظلومانه ترین سحر، شامِ تاریکِ روزگارِ ما را با ظهور فرزند بزرگوارِ حضرتِ مادر به شکوه‌مند ترین و زیباترین سحر مبدل کن
در ظاهر تو هیچ شباهتی به مارشمالو ها نداری، یعنی اصلا من آنقدر مارشمالو نخورده ام که بتوانم شباهت هایش را با تو تشخیص بدهم اما نمیدانم چرا یک جایی در انتهای ناهشیارم تو به مارشمالوها گره خوردی.
اولین بار که مامان برایمان مارشمالو خرید توی یک پلاستیک دراز بود که رویش عکس چند تا خرس رنگی رنگی کشیده بودند.
من و برادرم ذوق کرده بودیم، اولین بار بود که یک چیز پیچ پیچی نرم رنگی رنگی دراز میدیدیم که به محض گذاشته شدن در دهان آب میشود.
عیشِ کوتاه و هیجان انگیز و به خاطر ماندنی و غیرمنتظره ای بود. انقدر که عکس آن خرس ها را با قیچی از روی پلاستیک جدا کردم و سال ها نگهشان داشتم تا هر وقت نگاهشان میکنم یاد آن مزه ی جدید جادویی بیفتم!
حالا که فکر میکنم شاید حق داشته باشم که تو را در ناهشیارم کنار مارشمالو ها ببینم، یا شبیه رویاهای شیرینی که به محض رسیدن به قسمت های خوبش آدم بیدار میشود، یا کنار گل های نرگس که با تمام نرگس بودن هایشان تا به عطرشان که در اتاقت پیچیده عادت میکنی می‌روند.
علی ای حال بگذریم عرضی نبود غیر از آنکه بگویم:
دلم برای مارشمالوهای بچگی ام تنگ است و تو!
پ.ن: میتوانید مرا با مخاطب های خودتان بخوانید. این متن ها مخاطب خاصی ندارند. وما ندارند.
گل ها را میگذارند لای کتاب تا خشک شود، حیوانات را تاکسیدرمی میکنند، جنازه ها را مومیایی، از اتفاقات خوش عکس می اندازند تا یادگار بماند، غذا ها را نگه میدارند در فریزر.
من اما برای تمام چیزهایی که میخواهم ماندگارشان کنم یک کار انجام میدهم : به کلمه در آوردن!
میدانی؟ نوشتن از هزار تا مومیایی ماندگاری ها را بیشتر میکند، از هزار تا فریزر هم برای نگهداری بهتر است.
نوشتن مکانیسم عجیبی دارد، خاطراتی که نوشته میشوند ثبت میشوند در عمیق ترین جایگاه های روح، با آدم یکی میشوند ، این است که چیزهایی را که مینویسم یادم نمیرود، دیگر هیچ وقت یادم نمیرود
این روزها توی سرم پر است از کلمات و من تا به حال هیچ وقت در مقابل نوشتن این همه از خودم مقاومت نشان نداده ام، گاهی جمله ها به قدری لطیف و قشنگند که آنها را قشنگ تر از هر چیزی که تا به حال نوشته ام میدانم، اما نمینویسم، میگذارم آنقدر در پستوهای ذهنم منتظر بمانند تا بروند به دیار فراموشان. تا به حال این همه با کلمات نامهربان نبوده ام. میدانم تا چند وقت دیگر اعتصاب میکنند و دیگر حتی نخواهم توانست که بنویسم سلام! سرم از حجم بودنشان در حال انفجار است و من میترسم که بنویسم، بنویسم و دیگر حتی اگر بخواهم ، حتی اگر هزار بار بخواهم نتوانم فراموشش کنم، آدم پوست کوچک آویزان مانده ی گوشه ی ناخنش را هم نمیتواند بکند، چه برسد به عمیق ترین گوشه کنارهای روح.
مخمصه ی عجیبی ست، خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست ، کاش این قدر کلمه خیز نبودی
درباره این سایت